Wartość odczuwania
Nie – odczuwanie to kontemplowanie własnego czubka nosa, natomiast odczuwanie emocji, ludzi, miejsc, wydarzeń, chorób czy problemów bywa czasami jak wystrzelanie w międzygwiezdne przestrzenie. Wracam stamtąd skąpana, czasami jedynie zanurzona w ożywczych wodach własnego poznania. To robi dobrze. Budzi z iluzji własnego zaprogramowania i projekcji. Docieraniu tam sprzyja medytacja, taniec, śpiew, kontakt z naturą czy zamierzona samotność. Odczuwanie powierzchownych emocji ( np. lęku, gniewu, smutku) jest proste, choć wymaga ćwiczeń, determinacji, motywacji i ciekawości. Świadomości ciała i oddechu. Dotarcie pod pokłady emocji, do bólu, który ukrywa się głęboko pod nimi, wymaga odwagi i świadomości, że to nas nie zabije. Ów ból tak czy owak już tam jest. Na drodze może stanąć lęk, który – jeśli się nim zaopiekujemy – stanie się drogowskazem. Lęk przed odczuwaniem własnych emocji istnieje w nas od dawna. Ból duszy, który pochodzi z dzieciństwa też jest uczuciem ( często mylonym z faktem), a odkrycie tego ( najlepiej poprzez własne doświadczenie) może stać się wybawieniem z problemów i wyuczonych sposobów reagowania. Poczuć ból, ranę duszy to przywołać rozczłonkowane aspekty JA, ożywić martwe i pogubione aspekty samego życia. To oczywiście proces, który wymaga czasu i cierpliwości. Nagrodą będzie radość tworzenia na nowo tego, co wydawać by się mogło nie do odbudowania ( np. poczucie własnej wartości), polubienie samotności ( zamiast szukanie ukojenia dla niej w towarzystwie lub sieci), słuchanie głosu intuicji, do której dzięki przestawieniu się na odczuwanie ( a nie tylko myślenie) znajdziemy bezpośredni dostęp, wreszcie otwarcie się na miłość. Czuć to być jak rozgwieżdżone niebo, mieć wyostrzoną świadomość i czujność. To obecność, integralność i nietykalność. To widzieć ostrzej i lepiej mimo okularów przekonań i wyuczonych reakcji. Odczuwanie to karmienie duszy, głodnej duszy. To wreszcie otwarcie się na życie, przeżywanie go bez konieczności ciągłego interpretowania zdarzeń i ludzi, jako złych czy dobrych. To bycie w relacji ze sobą, z drugim człowiekiem, ze światem.
